Prof. Antonowicz urodził się 21 V 1914 r. w Nowo-Święcianach na Wileńszczyźnie. Do gimnazjum uczęszczał w Święcianach, gdzie w 1933 r. uzyskał maturę. Studia z fizyki odbył w latach 1933-1939 na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie jeszcze jako student został zatrudniony w 1937 r. na stanowisku zastępcy asystenta w Katedrze Fizyki Teoretycznej. Wybuch wojny uniemożliwił mu ukończenie studiów (latem 1939 r. K. Antonowicz miał już ukończoną pracę magisterską). W latach 1939-40, pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej w Wojdatach koło Wilna, potem (1940-43) jako magazynier w fabryce słomki zapałczanej w Wojdatach i w końcu jako nauczyciel fizyki w Progimnazjum w Ponarach koło Wilna.
W maju 1945 r. wyjechał jako repatriant z Wileńszczyzny i zamieszkał w Bydgoszczy. Zaraz po przyjeździe zgłosił się do pracy w Polskim Radiu i został zatrudniony na stanowisku kierownika radiostacji nadawczej w Bydgoszczy. Po wycofaniu radiostacji bydgoskiej z pracy programowej, w 1947 r. przeszedł do pracy w Radiostacji Polskiego Radia w Toruniu. Tu nawiązał kontakt z prof. Aleksandrem Jabłońskim, kierownikiem Katedry Fizyki Doświadczalnej UMK, którego poznał już w roku 1938, gdy Jabłoński przeniósł się do Wilna z Uniwersytetu Warszawskiego. Namówiony przez prof. Jabłońskiego, dokonał formalnego zakończenia swych studiów fizycznych i we wrześniu 1950 r. został zatrudniony w Katedrze Fizyki Doświadczalnej UMK na stanowisku starszego asystenta.
Jako prawdziwy, z krwi i kości eksperymentator, Profesor Antonowicz podejmował się wykonywania bardzo trudnych doświadczeń, bezpośrednio związanych z aktualnymi problemami fizyki. I tak, na początku swej działalności naukowo-badawczej, a więc w epoce, w której nikomu w Polsce nie śniły się obecne komputery, Antonowicz podjął się wykonania elektronicznego przyrządu do całkowania równania Schrödingera. Wykorzystał tu analogię pomiędzy równaniem Schrödingera a równaniem różniczkowym opisującym ruch igły magnetycznej w polu magnetycznym. Był to jedyny w swoim rodzaju instrument należący do typu maszyn matematycznych analogowych, który w połowie lat 50. był wykorzystywany przez fizyków toruńskich.
Po doktoracie, który K. Antonowicz uzyskał na UMK w roku 1955, rozpoczął on w Toruniu badania doświadczalne niedawno przedtem odkrytego zjawiska magnetycznego rezonansu jądrowego (NMR – Nuclear Magnetic Resonance). Dzięki jego pomysłowości została zbudowana aparatura do NMR o unikalnej na owe czasy zdolności rozdzielczej i czułości. W tym okresie opublikował dwie prace, w których przedstawił zbadane przez siebie widmo NMR protonów w płynącym strumieniu wody. Warto podkreślić, że badania NMR, zapoczątkowane w Toruniu przez Antonowicza, miały charakter pionierski w skali Polski. Na podstawie tych badań K. Antonowicz uzyskał tytuł naukowy i stanowisko docenta.
Od jesieni 1959 r. K. Antonowicz przebywał przez okres dwóch lat na stypendium naukowym na Uniwersytecie w Buffalo (USA), gdzie – pracując w słynnym Carbon Research Laboratory – zapoznał się z problematyką fizyki fazy skondensowanej, a w szczególności fizyki węgla. Główną metodą badawczą w tej problematyce był elektronowy rezonans paramagnetyczny (EPR – Electron Paramagnetic Resonance). Po powrocie do kraju w 1961 r. Antonowicz zorganizował w Toruniu, spośród absolwentów UMK, grupę fizyków z którymi rozpoczyna – przy użyciu metod EPR – pionierskie badania fizycznych własności różnych form węgli.
W maju 1962 r. Antonowicz został wybrany dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UMK na trzyletnią kadencję, zaś z dniem 1 X 1962 r. obejmuje także stanowisko kierownika utworzonej wówczas Katedry Elektroniki i Fizyki Ciała Stałego UMK.