Efekt gorącej czekolady
Zjawisko po raz pierwszy udokumentowane przez Fanka Crawforda w 1982 roku. Pojawia się podczas przygotowywania gorącej czekolady lub kawy rozpuszczalnej. Aby zaobserwować efekt należy po zalaniu proszku gorącą wodą zamieszać i zacząć rytmicznie stukać w krawędź kubka. W miarę upływu czasu wysokość słyszanego dźwięku rośnie. Zwykle efekt trwa nawet do 2 minut, a wysokość dźwięku zmienia się nawet o 3 oktawy. Zjawisko zaobserwujemy również dodając soli do gorącej wody lub zimnych napojów gazowanych.
Zwykle efekt ten jest tłumaczony zmieniającą się ilością bąbelków gazu, uwalnianych z proszku. W kubku pobudzanym do drgań wytwarza się fala stojąca. Długość fali jest zdeterminowana przez wysokość kubka wypełnionego cieczą. Częstotliwość dźwięku jest równa prędkości dźwięku w danym ośrodku podzielonej przez długość fali. Zamieszanie w filiżance z proszkiem powoduje uwolnienie bąbelków gazu, które zmniejszają prędkość dźwięku, a zatem zmniejszają częstotliwość. Podczas stukania gaz ulatuje z cieczy powodując powolne zwiększanie się częstotliwości dźwięku.
Powyższe wyjaśnienie zaproponowane przez Franka Crawforda nie zostało w pełni potwierdzone doświadczalnie i efekt gorącej czekolady jest wciąż otwartym tematem badań.
English version
