Profesor Wanda Hanusowa (1914–1973)

Wanda Hanusowa, z domu Kopaczyńska urodziła się 10 czerwca 1914 r. we Lwowie. Studiowała tam fizykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza, gdzie już po wybuchu wojny (w 1940 roku) uzyskała magisterium z fizyki teoretycznej pod kierunkiem prof. Wojciecha Rubinowicza. W 1947 r. została zatrudniona na stanowisku asystenta w Katedrze Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, gdzie pracowała pod kierunkiem prof. Aleksandra Jabłońskiego. Pod jego kierunkiem wykonała pracę doktorską zatytułowaną Kwantowy oscylator torsyjny, na podstawie której w 1950 roku uzyskała doktorat z fizyki.
W latach czterdziestych i pięćdziesiątych problem drgań torsyjnych cząsteczek barwników odegrał istotną rolę w optyce molekularnej. Okazało się bowiem, ze drgania te powodują dodatkową depolaryzację fluorescencji roztworów takich cząsteczek. Teoria opracowana przez Wandę Hanusową stanowiła podstawę interpretacji wielu doświadczeń wykonanych zarówno w Toruniu jak i innych ośrodkach. Po doktoracie W. Hanusowa przeniosła się do Katedry Fizyki Teoretycznej UMK, kierowanej przez prof. Jerzego Rayskiego. Pracując na stanowisku adiunkta zajmowała się badaniami w zakresie kwantowej teorii pola. W roku 1955 uzyskała – według ówczesnej nomenklatury – tytuł naukowy docenta. Po przeniesieniu się prof. Rayskiego do Uniwersytetu Jagiellońskiego Wanda Hanusowa pełniła obowiązki kierownika Katedry Fizyki Teoretycznej UMK. W tym czasie w tej Katedrze pracowali jako asystenci późniejsi profesorowie Stanisław Dembiński, Lutosław Wolniewicz, Stanisław Pruski, a w okresie późniejszym Wiesław Woźnicki i Andrzej Kossakowski. Wanda Hanusowa jako wówczas jedyny samodzielny pracownik naukowy w Katedrze Fizyki Teoretycznej z wielkim poświęceniem kierowała tą Katedrą i walnie przyczyniła się do tego, że pod koniec lat sześćdziesiątych Katedra stała się liczącą się w świecie jednostką naukowo-badawczą. Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych zajmowała się teorią widm atomowych. W okresie późniejszym prowadziła badania dotyczące zagadnień wiązanych z transformacją Foldy-Wouthuysena w mechanice kwantowej. Położyła wielkie zasługi dla rozwoju Polskiego Towarzystwa Fizycznego (PTF). Przez dwie kadencje (1957-1961) pełniła funkcję sekretarza generalnego PTF. Następnie jako przewodnicząca Oddziału Toruńskiego PTF w roku 1963 na zlecenie Zarządu Głównego doprowadziła do zamontowania na jednym z budynków w Strzelnie, miejscu urodzenia Alberta Abrahama Michelsona tablicy upamiętniającej jego zasługi dla rozwoju fizyki. Zmarła w dniu 13 stycznia 1973 r. i jest pochowana na Cmentarzu św. Jerzego w Toruniu.